Όσο κρατάει ένα κερί

Συνάντηση–Συνομιλία–Προσευχὴ

μὲ τὸν ἁγιορείτη γέροντα Παΐσιο

 Ἀναστασιάδη Ν. Σάββα

Αἰσθάνομαι ἔντονα τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφιερώσω τὴ μαρτυρία μου αὐτή, ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς, στὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἀπόφασή μου νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴ ζωή, εἶναι οἱ ἀγαπημένοι μου γονεῖς Νικόλαος καὶ Δέσποινα Ἀναστασιάδου ποὺ μὲ τὴν παρότρυνσή τους ὀργανώθηκε αὐτὸ τὸ ὁδοιπορικὸ καὶ ὁ ἀδελφὸς τῆς μητέρας μου Κυριάκος Τσιλίδης ποὺ μὲ τὴν ἀκούραστη καθοδήγησή του πραγματοποιήθηκε ἄψογα.

Κίνητρό μας γιὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸ Ὄρος δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος ποὺ ἀντιμετώπιζα μὲ τὴν ὑγεία μου, οὔτε ἀσφαλῶς ἡ ὁποιαδήποτε ταξιδιωτική μας περιέργεια. Στὸ Ἅγιον Ὅρος πηγαίναμε μὲ πίστη, εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο. Πηγαίναμε νὰ γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὸ προπύργιο τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Νὰ προσκυνήσουμε ταπεινὰ τὰ ἅγια κειμήλια καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Νὰ ἀκούσουμε τὰ ζωηφόρα λόγια τῶν ἀξιοσέβαστων πατέρων καὶ νὰ πάρουμε τὴν εὐλογία τους. Νὰ δώσουμε τὴν εὐκαιρία στὶς ψυχές μας, νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε.

Μὲ τοὺς συνοδοιπόρους μου ζήσαμε ἀπὸ κοντά, θαυμάσαμε καὶ γευτήκαμε τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἀκόμη καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια θυμᾶμαι τὰ ὅσα συνέβησαν, γιατί μὲ συγκλόνισαν. Μόνο ὁ Ὕψιστος μπορεῖ νὰ προσφέρει τέτοια δῶρα ἢ ἂν θέλετε, νὰ κάνει τέτοια θαύματα. Θαύματα, ποὺ προκαλοῦν τόσο μεγάλες ἀνατροπὲς στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλωστε, ὅλη ἡ ζωὴ γύρω ἀπὸ τὸν Κύριο εἶναι ἕνα θαῦμα. Δὲν ἦταν τυχαῖο, πῶς ὁ πρῶτος οὐσιαστικὰ μοναχὸς ποὺ μιλήσαμε ἦταν ὁ π. Παΐσιος καὶ φυσικὰ χωρὶς νὰ ἔχουμε σχεδιάσει συνάντηση μαζί του. Τὸ νὰ συναντᾶς ἕναν Ἅγιο ἄνθρωπο μὲ τὴ σοφία καὶ τὴ χάρη τοῦ π. Παϊσίου, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκτὸς ἀπὸ θαῦμα; Πῶς φανταζόμαστε τὸ θαῦμα; Τί περιμένουμε νὰ δοῦμε; Τί ἄλλο ψάχνουμε νὰ βροῦμε; Τὰ θαύματα δὲν γίνονται γιὰ νὰ μαγέψουν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν σώσουν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν πίστη του.

Συχνὰ πυκνά, ἀκούω τὴ φράση «θαύματα δὲ γίνονται κάθε μέρα». Αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως σωστό, διότι θαύματα γίνονται κάθε λεπτὸ καὶ δευτερόλεπτο. Μικρὰ ἢ μεγαλύτερα γίνονται θαύματα, ἀρκεῖ νὰ πιστεύουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας. Ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τὰ δοῦμε καὶ θὰ τὰ δοῦμε.

Δοξάζω τὴ χάρη καὶ τὴ μεγαλοθυμία τοῦ Κυρίου, ποὺ μὲ ἀξίωσε νὰ ζῶ μέχρι σήμερα, μὲ ὅσα Ἐκεῖνος ὅρισε γιὰ ἐμένα. Ζωὴ γεμάτη συγκινήσεις, ἀγάπη, χαρά, πόνο. Πολὺ πόνο! Τὰ ἔζησα ὅλα μὲ τὸ ἄμετρο ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Μεγάλου Θεοῦ.

Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὸ Μαυροβούνι Νομοῦ Πέλλας, σ΄ ἕνα ζεστὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον μὲ ἀρχές, ἦθος καὶ ἀξιοπρέπεια. Στὴν γαλούχηση τῶν γονιῶν μου ὀφείλω τοὺς στενούς μου δεσμοὺς μὲ τὴ θρησκεία μας, ἀπὸ μικρὸ παιδί. Καταλυτικὸς ὅμως στὴ σχέση αὐτή, ἦταν ὁ ρόλος τῶν κληρικῶν, παπποῦ καὶ θείου, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν λόγο, τὴ στάση ζωῆς καὶ τὴ συμπεριφορά τους ἔθεσαν στὴν ψυχή μου τὰ πιὸ ἀσφαλῆ καὶ ἀκλόνητα θεμέλια πίστης καὶ ἀφοσίωσης πρὸς τὸν Κύριο.

Τὸ ἰατρικό μου ἱστορικὸ ἀρχίζει τὸ 1978 σὲ ἡλικία δεκαέξι ἐτῶν. Κρίσιμη ἡλικία. Ἡλικία ἀνατροπῶν. Γιὰ πρώτη φορὰ ἔνιωσα πόνους στὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ νοσηλεύτηκα γιὰ εἴκοσι ἡμέρες στὸ νοσοκομεῖο Ἔδεσσας. Τὸ ἀνησυχητικὸ ἦταν, πῶς δὲν ὑπῆρχε σαφὴς διάγνωση, ὅποτε δὲν μποροῦσε νὰ δοθεῖ κατάλληλη θεραπεία. Πέρασε ἕνας περίπου χρόνος καὶ τὸ περιστατικὸ ἐπαναλήφθηκε. Οἱ κρίσεις ὄχι μόνο ἄρχισαν νὰ πυκνώνουν, ἀλλὰ καὶ κάθε φορὰ ἦταν πιὸ ἰσχυρὲς καὶ ἀσύγκριτα πιὸ δύσκολες. Πόνοι ἀφόρητοι, φρικτοὶ καὶ μάλιστα σὲ τόσο νεαρὴ ἡλικία. Τὰ ἐπαναλαμβανόμενα ἐπεισόδια, συσσώρευαν τὸν ἀβάσταχτο πόνο στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μου. Οἱ ἀντοχές μου δοκιμάζονταν. Ἔνιωθα τὴ γῆ νὰ χάνεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μου. Ἔβλεπα τὴ σκιὰ τοῦ θανάτου δίπλα μου. Βάδιζα σὲ τεντωμένο σχοινί, ἀλλὰ ἰσορροποῦσα. Ἔπρεπε νὰ ἀντέξω, ν΄ ἀντέξω γιὰ πολλοὺς λόγους!

Ομιλία με θέμα: «22 Χρόνια από την κοίμηση του Αγίου Γέροντος π. Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 04/12/2013 ΩΡΑ 17.00 μ.μ.

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΘΑ ΨΑΛΟΥΝ Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ «ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ» ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ:
«22 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ»
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΑΡΑΝΤΟ
ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

orthros

Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου!

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου,  σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της, .

Ήδη σε κάποιες Μητροπόλεις οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα για την αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.

Ακόμη, στην ίδια ανακοίνωση, γίνεται γνωστό προς το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι κατόπιν εισήγησης της Κανονικής Επιτροπής, συμπεριλαμβάνεται πλέον στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας και ο Ιερομόναχος Μελέτιος, ο εν Υψενή Ρόδου.

 Ο άγιος – πλέον – Πορφύριος γεννήθηκε στην Εύβοια, στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας, στις 7 Φεβρουαρίου 1906. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος και ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής και ευσεβούς αγροτικής οικογένειας. Ο πατέρας του αναγκάστηκε να ξενιτευτεί και εργάστηκε στην κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά. Ο μικρός Ευάγγελος πήγε στο σχολείο μόνο για δύο χρόνια, καθώς άρχισε να εργάζεται, αρχικά σε ανθρακωρυχείο της Εύβοιας και κατόπιν σε παντοπωλεία της Χαλκίδας και του Πειραιά.

Σε ένα παντοπωλείο διάβασε το βίο του αγ. Ιωάννη του Καλυβίτη και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που απέκτησε μεγάλο ζήλο για το μοναχικό βίο. Σε ηλικία 13 περίπου ετών πήγε στο Άγιο Όρος και καθ’ οδόν γνωρίστηκε με τον ιερομ. Παντελεήμονα τον Πνευματικό, τον κατοπινό του Γέροντα. Ο Παντελεήμων τον παρουσίασε σαν ανεψιό του, για να μπορέσει να εισέλθει στην Αθωνική Πολιτεία.

Ο νεαρός Ευάγγελος έζησε μαζί με το Γέρ. Παντελεήμονα και τον π. Ιωαννίκιο στην καλύβη του Αγ. Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια. Έδειξε μεγάλο ζήλο στα καθήκοντά του, τόσο στο ναό και τη μελέτη, όσο και στις πολλές χειρωνακτικές εργασίες της καλύβης. Όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος, δούλευε διαρκώς, για να μη μένει αργός και εφάμαρτος ο λογισμός του. Μετά από λίγο καιρό εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας.

Οι έντονοι ασκητικοί αγώνες του σύντομα καρποφόρησαν και απέκτησε ως δωρεά της θείας χάριτος το διορατικό χάρισμα. Παράλληλα, όμως, οι κακουχίες της ασκητικής ζωής και η σωματική εξασθένιση από τον υποπιασμό της σάρκας, τον οδήγησαν στην προσβολή από μία σοβαρή πλευρίτιδα. Αναγκάστηκε, έτσι, να εγκαταλείψει τον Άθω και σε ηλικία 19 ετών μετέβη στην Ι. Μονή Αγ. Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας, μέχρι να αποκατασταθεί η υγεία του.

Σε ηλικία 21 ετών γνωρίστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την πνευματική καλλιέργεια του νεαρού μοναχού και στις 26 Ιουλίου του 1926 τον χειροτόνησε διάκονο, ενώ την επομένη, του Αγ. Παντελεήμονος, τον προεχείρισε στο βαθμό της ιερωσύνης, δίνοντάς του το όνομα Πορφύριος.

Λίγο αργότερα χειροθετήθηκε Πνευματικός και διακόνησε σε διάφορες περιοχές της Εύβοιας. Μεταξύ 1940-1973 υπηρέτησε ως εφημέριος στο Ι. Παρεκκλήσιο του Αγ. Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών, “στην έρημο της Ομονοίας”, όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας. Κατόπιν δεχόταν τα πνευματικά του τέκνα στον Αγ. Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης, όπου από το 1955 είχε μισθώσει ένα μικρό ναΰδριο. Αργότερα εγκαταβίωσε σε μικρό οικίσκο στο Μήλεσι Ωρωπού.

Χαρακτηριστικό του αγίου ήταν η μεγάλη ευσπλαχνία και βαθιά αγάπη που επιδείκνυε προς τα πνευματικά του τέκνα. Έτσι ερμηνεύεται και το πλήθος των πιστών που προσέτρεχαν να βρουν ανάπαυση και παρηγοριά κάτω από το πετραχήλι του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία, έχασε την όρασή του και ταλαιπωρήθηκε από έσχατη εξάντληση. Παρ’ όλα αυτά όμως εξακολουθούσε να προσφέρει απλόχερα τις συμβουλές και την αγάπη του στους πολυάριθμους επισκέπτες του.

Κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1991.

Αποκαλυπτική της κατά Χριστόν σοφίας και της μεγάλης ταπείνωσης που τον χαρακτήριζε, είναι η πνευματική του διαθήκη, που παραθέτουμε στη συνέχεια:

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.

Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα

Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991

Πεμπτουσία

Ποιές οι βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού

1. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.

2. Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού.

Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ’ το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος Η’ εισήγαγε το πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

3. Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.

Τραγικότητα… ἐν Χριστῷ ἐλπίδες…

Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου ἐφημέριου Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν χωρίς φόβο καί πάθος προσπαθεῖ νά διατυπώνει τήν ὀρθόδοξη θεανθρώπινη ἄποψη γιά τήν παροῦσα ζωή καί νά ὁριοθετεῖ τίς ἐν Χριστῷ ἐλπίδες της γιά τή Μέλλουσα.

Μέ ὁποιοδήποτε κόστος ἐπιθυμεῖ νά καταθέτει στόν πονεμένο καί τραυματισμένο λαό μας τήν ἀλήθεια καί μόνο τήν Ἀλήθεια, τό Χριστό, πού εἶναι ἡ πρώτη προϋπόθεση γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» λέγει ὁ Χριστός.  «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η΄ 32),

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, θεοφώτιστος καί ἔμπειρος ἐπόπτης τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων ἀξιῶν, ὑποστηρίζει ὅτι ὄντως ἐλεύθερος, πραγματικά ἐλεύθερος, εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά ὑποτάσσει τό εὐτελές καί γεῶδες θέλημά του στό θέλημα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.  Ἡ πλήρης ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στήν πλήρη ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στήν Κυριακή προσευχή Του, πού μᾶς δίδαξε καί θέλει μέσῳ αὐτῆς νά Τοῦ ἀπευθυνόμαστε, λέγει μεταξύ ἄλλων «γενηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» (Ματθ. ς΄ 10).  Θεωρεῖ δηλαδή ἱερή ὑπο­χρέωση τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ νά ταυτίζει τό δικό του ἀνθρώπινο θέλημα μέ τό ὁσημέραι σταδιακῶς ἀποκαλυπτόμενο θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὡς ἀγαπητός Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται παράδειγμα ἀρχοντικῆς προσφορᾶς τοῦ θελήματός Του πρός τό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός Του.

Περί ὁμοφυλοφιλίας. Ἀρχμ. Σαράντη Σαράντου

Προβληματισμοί μέ ἀφορμή  τήν Ε΄ Ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου  στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου

Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου ἐφημερίου Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

«Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας.  Αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν.  Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρρενες, ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους…» (Κεφ. 1 στ. 18-25).

Περί ὁμοφυλοφιλίας

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας ἀποτελεῖ τό ἅγιο στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός πατήρ τήν πολύ σπουδαία πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου καταθέτει τίς θεόπνευστες ἀναλύσεις του μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία.

Ὅλα τά πάθη εἶναι ἀτιμωτικά γιά τόν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα ὅμως ἡ μανία τῶν ἀνδρῶν γιά τούς ἄνδρες.  Συγκεφαλαιωτικά χαρακτηρίζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἀσυγχώρητο πάθος, ὄχι γιατί πράγματι εἶναι, ἀλλά γιατί ὅλη ἡ ἀνδρική προσωπικότητα ὑφίσταται τέτοια διαστρέβλωση κατά τή χρόνια ὑποταγή σ’ αὐτό τό βδέλυγμα, πού εἶναι δύσκολο τό πάθος αὐτό νά τιθασσευθεῖ ἀπό τόν πεπτωκότα.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ σταθερότητα τοῦ χρυσοῦ λόγου τοῦ Χρυσοστόμου.   Ἡ ἀκλόνητη λογική του, πού τή χρησιμοποιεῖ γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματική στήριξη τοῦ ποιμνίου του καί ἡ πανθομολογούμενη ἁγιοπνευματική θεοπνευστία του.  Οὔτε καί οἱ ξένοι ὀρθολογιστές προτεστάντες ἐρευνητές τοῦ τήν ἀμφισβήτησαν.  Ἕνα τέτοιο βράχο πίστεως εἰς Χριστόν καί βαθύτατης ἐν Χριστῷ ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο χρειαζόμαστε στίς δύσκολες μέρες πού περνᾶμε καί πρέπει μέ πολλή προσοχή νά τόν ἀκούσουμε. Παραθέτουμε μέ τή σειρά πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματά του: 

Μιχάλης Καλογεράκης – Ένας εφευρέτης στην απομόνωση!

Ρεπορτάζ – Κάμερα – Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ταξίδεψα μέχρι το Ηράκλειο της Κρήτης, για να συζητήσω μαζί του και να καταγράψω όσα έχει επινοήσει και κατασκευάσει, και δεν το μετάνοιωσα ούτε στιγμή! Μέχρι πριν από λίγες ημέρες τα λέγαμε, μέσω skype, ενώ είχα δει πολλά βιντεάκια στο youtube και στην ιστοσελίδα του : http://www.youtube.com/user/mikeerevna/videos Αυτά, ωστόσο, που είδαν τα μάτια μου και κατέγραψε ο φακός της βιντεοκάμεράς μου, ξεπέρασαν κάθε φαντασία! Ο λόγος για τον Μιχάλη Καλογεράκη, έναν εφευρετικό Κρητικό, ο οποίος, εδώ και 18 χρόνια, έχει πάρει διαζύγιο από την Δ.Ε.Η. και τα πρατήρια καυσίμων! Έναν ιδιοφυή εφευρέτη ηλεκτρονικό μηχανικό, που θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ηγείται κάποιων επιδοτούμενων προγραμμάτων τεχνολογίας και έρευνας του Πολυτεχνείου αλλά, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ζει άνεργος και απομονωμένος με την οικογένειά του στο χωριό Χάνι Κοκκίνη, λίγο έξω απ’ το Ηράκλειο. Αυτό είναι, άλλωστε, το τίμημα που πληρώνουν σ’ αυτή τη χώρα όσοι ξεχωρίζουν και υπερβαίνουν τη μετριότητα…

Ομιλητικός, χειμαρρώδης, αποφασιστικός, ένας Κρητίκαρος με όλη τη σημασία της λέξης, που δεν μασάει τα λόγια του και λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Αυτός είναι ο Μιχάλης Καλογεράκης. Μου μίλησε για όλα και για όλους και με ξενάγησε ακόμη και στο υπόγειο πυρηνικό καταφύγιο του σπιτιού του! «Τι φοβάσαι και έχεις προετοιμαστεί τόσο καλά«; τον ρώτησα. «Εδώ και καιρό έχω την πεποίθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί, κάτι πολύ κακό. Θέλω λοιπόν να μας βρει προετοιμασμένους…», απάντησε, και με έβαλε σε σκέψεις…

Μου έδειξε στη συνέχεια το δίτροχο «παπάκι» του, που δεν έχει πάει ποτέ στο βενζινάδικο, όπως λέει ο ίδιος με υπερηφάνεια, αλλά και ένα mountain bike που έχει μετατρέψει σε ένα δυνατό ηλεκτρικό μοτο-ποδήλατο, με ανωτάτη ταχύτητα 50 χλμ/ώρα, κίνηση και στους δύο τροχούς και τεράστια αυτονομία, αφού η μπατταρία του φορτίζει με τα πετάλια στις ευθείες και στις κατηφόρες!

Κωνσταντινούπολη-Πού κοιμάται ο βασιλιάς;

Στη συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης βρίσκεται το Γκιουλ τζαμί, το οποίο στεγάζεται στον πρώην βυζαντινό ναό της Αγίας Θεοδοσίας, τον οποίο οι Οθωμανοί μετέτρεψαν σε τέμενος μετά την Άλωση. Ήταν πολύ αγαπητή η Αγία Θεοδοσία στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, γι αυτό στις 29 Μαΐου κάθε χρόνο, ημερομηνία που γιορτάζεται η μνήμη της, είχαν τη συνήθεια να στολίζουν τον ναό με τριαντάφυλλα.

 ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΑΝΤΗΛΙ

Όπως και τις άλλες χρονιές, έτσι και το 1453, από την παραμονή της γιορτής οι πιστοί κατέκλυσαν τον ναό της Αγίας Θεοδοσίας με ρόδα. Μόνο που αυτή τη σημαδιακή χρονιά ήταν τόσα πολλά τα λουλούδια που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Εκείνη τη μοιραία νύχτα πλήθη ανθρώπων προσεύχονταν γονατιστοί μέσα στην εκκλησία για τη σωτηρία της Πόλης, ενώ έξω ακούγονταν απόκοσμα τα τύμπανα του πολέμου. Τα χτυπούσαν οι Τούρκοι μπροστά στα τείχη πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, προαναγγέλλοντας την τελική επίθεση. Το πρωί της 29ης Μαΐου, την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, η Πόλη έπεσε. Οι Τούρκοι στρατιώτες που σάρωναν τα σοκάκια της πόλης αλαλάζοντες, εισέβαλαν κάποια στιγμή και στον ναό της Αγίας Θεοδοσίας. Μπροστά στη θέα των αμέτρητων τριαντάφυλλων σταμάτησαν έκθαμβοι και πολλοί αναφώνησαν: «Γκιουλ τζαμί, Γκιουλ τζαμί!». Καθώς στα τούρκικα η λέξη γκιουλ σημαίνει τριαντάφυλλο και η λέξη τζαμί εκκλησία, προφανώς είπαν με θαυμασμό: «Να η εκκλησία των ρόδων!».

Θαύματα του Αγίου Ιωάννη Ρώσου

Θαύμα σε Παράλυτο

Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ό κ. Κων/νος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στή Λάρνακα τοϋ Όσίου. Φορούσε πιζάμες καί ένα ταξί τόν περίμενε στήν Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τή μυστική του συνομιλία μέ τόν Όσιο, ξεκίνησε μέ άργά βήματα, σέρνοντας τίς παντόφλες στό δάπεδο καί προχωρούσε πρός τήν έξοδο. Τόν σταματήσαμε γιά λίγο, άν θά ήθελε νά μας πεϊ γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δέν ήταν ντυμένος κανονικά άφοϋ ήρθε στήν Εκκλησία καί άν επιθυμούσε νά τού δώσουμε δωμάτιο στόν ξενώνα νά αναπαυθεί λίγο.

– Όχι πάτερ, μέ ξεκούρασε γιά πολλά χρόνια ό “Αγιος, αυτός ό μεγάλος καί θαυματουργός γιατρός πού υπηρετείτε. Σήμερα τό πρωί στόν «Ευαγγελισμό», στό Νοσοκομείο, ήρθε ή γυναίκα μου νά μέ δει.

“Εχει περάσει δεκαετία καί πλέον νά σταθώ όρθιος όπως μέ βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση τού νευρικού συστήματος καί μία αρρώστια πού είχα περάσει μοϋ έφεραν αναπηρία τόση πού έχασα τή θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη καί οδηγήθηκα στά Νοσοκομεία γιατί μετά τό δεύτερο χρόνο είχα πάνω άπό 80% παράλυση τών κάτω άκρων. Ή παράλυση, ή κακή ψυχολογική κατάσταση, ή πρόωρη έξοδος μου άπό τή δραστηριότητα τής ζωής μέ οδηγούσαν σέ μαρασμό, σχεδόν στό θάνατο.

Σήμερα, λοιπόν, τό πρωί ή γυναίκα μου ήρθε στό Νοσοκομείο, με βρήκε νά κοιμάμαι, δέν μέ ξύπνησε, παρά κάθησε δίπλα στό κρεβάτι μου σέ μιά καρέκλα. Γιά λίγα δευτερόλεπτα τήν πήρε ό ΰπνος. Βλέπει σέ όνειρο της ότι στό διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός. Τόν πλησιάζει ή γυναίκα μου καί του λέγει: Γιατρέ μου, είσθε ξένος; Σάς βλέπω γιά πρώτη φορά στό Νοσοκομείο. Σάς παρακαλώ στό διπλανό θάλαμο έχω τόν άνδρα μου πάνω άπό δέκα χρόνια παράλυτο. Οί γιατροί μοϋ έχουν πει τήν αλήθεια ότι χάνω τό σύντροφο μου. Χάνω τό στήριγμα μου. Θά πεθάνει ό σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, νά τόν δείτε, νά τοϋ δώσετε κουράγιο, νά μάς πήτε κάτι καί σεις.

Τα Ψάθινα Καλάθια

Τα Ψάθινα Καλάθια

Μέσα στους ασφυκτικούς μαχαλάδες της πόλης, με τα ανυπόφορα εφιαλτικά κτίρια, με τον αφόρητο εξαμβλωματικό τρόπο μιας υλικότητας άναρχα δομημένης, σε μια χοάνη σκοτεινή από θόρυβο, λαμπιόνια και ανθρωπομάνι, έχοντας χάσει σχεδόν κάθε λογικόν ειρμό και ελπίδα, απομνημόνευσα δύο πολύ χαρακτηριστικά καθημερινά περιστατικά που θα ήθελα να σας μεταφέρω.

Στο πρώτο περιστατικό εμπλέκεται ένας άνδρας, μεσήλικας, που τον είδα να ξεπροβάλλει στο δρόμο από τα σωθικά ενός ισόγειου στενού παντοπωλείου και να στέκεται ορθός και ακίνητος με το βλέμμα στραμμένο προς τους άνω, τους υπερκείμενους του καταστήματός του γκρίζους ορόφους, με τους ξεφτισμένους τοίχους και τα μουντά παράθυρα, ώσπου ένα ψάθινο καλάθι, δεμένο με σπάγκο και κρεμασμένο από αδιόρατο χέρι, να θεαθεί κατερχόμενο, βιαστικά και επιδέξια, αποφασιστικά, με αξιώσεις των οποίων η ικανοποίηση δεν επιδεχόταν καμία απολύτως αμφισβήτηση, μέχρι το ύψος του στήθους του. Ευθύς εκείνος ψαύει τυφλά τον πυθμένα του καλαθιού, αρπάζει το ποθούμενο χαρτονόμισμα, το ακουμπά στο μέτωπό του, το ασπάζεται και αμελλητί εισέρχεται στο μικρομάγαζό του για να επιστρέψει τάχιστα εναποθέτοντας στην άδεια ψάθινη κοιλότητα άζυμες πίτες, άσπρο τυρί και αρκετές μικρές σοκολάτες.

Στο δεύτερο περιστατικό πρωταγωνιστεί επίσης ένα ψάθινο καλάθι που κρέμεται με σπάγκο από την καρδιά κάποιας γυναίκας στον τελευταίο όροφο μιας φρικτής ξερχαβαλωμένης πολυκατοικίας παραπλήσιου μαχαλά. Ένας νέος άξεστος άνδρας τραβάει από μέσα ως δεδομένο της αφοσίωσής της το ξεχασμένο πακέτο των τσιγάρων του και τρέχει να αλητεύσει μέχρι την ώρα του γυρισμού του.

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου – Για την απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας

Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.

Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν. Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξής μας που δεν μένει τελικά χώρος για τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια αυτής της Χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή, αφού αρκεί ένα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γι να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φως του Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανόν να προσεύχεσαι, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό! Σ’αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.

Τα πάθη της υπερηφάνειας και οι αμαρτίες είναι όπως τα σύννεφα που κρύβουν το φως της Χάριτος και του Θείου Ελέους. Αλλά πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος δεν λάμπει λιγότερο.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το κουράγιο μας και να μην εξασθενεί ποτέ ο αγώνας μας για να γευθούμε και εμείς το ανέσπερο Φως της τρισηλίου Θεότητος.

imverias

Η χάρη της Παναγίας στην Προύσα- Αληθινή απίστευτη συγκλονιστική Ιστορία

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν. Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..

Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…

Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας. Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους.

Πως το Ίντερνετ επηρεάζει τον εγκέφαλό μας

Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο για τις καταστροφικές συνέπειες της πολύωρη περιήγησης μας στο διαδίκτυο, στον καθένα και κατ’ επέκταση σε όλο το ανθρώπινο γένος. (Χωρίς υποτίτλους).

Έτσι σκοτώθηκε ο πρώτος κληρικός στον εμφύλιο της Συρίας

Βασίλειος Νάσαρ. Ετών 30. Είναι ο πρώτος κληρικός του Πατριαρχείου Αντιοχείας που θυσιάστηκε σ΄αυτόν τον ολοκληρωτικό πόλεμο αμετάκλητης αλληλοεξόντωσης στη Συρία.

Οι πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ως τώρα τον εμφανίζουν να πέφτει από τα πυρά αγνώστων ενώ προσφέρει τις υπηρεσίες του σ΄έναν τραυματία.

Ωστόσο σε συνέντευξη που παραχώρησε ο π. Παντελεήμονας Αλ Ίσα, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων στη δημοσιογράφο του Αραβικού ραδιοφωνικού Σταθμού «Al Orthodoxiya», κα Μάιντα Μέλχεμ καταγράφεται λεπτό προς λεπτό το χρονικό της υπόθεσης ανατρέποντας εκδοχές μη έγκυρες των συμβάντων.
Ο π.Παντελεήμονας, εξομολογείται με συντριβή ότι θα προτιμούσε να είχε πεθάνει ο ίδιος και όχι ο Βασίλειος και δεσμεύεται ότι θα διανύσει ως το τέλος τον δρόμο της πίστης που διδάχθηκε από αυτόν.

Η ακριβής εξιστόρηση των γεγονότων της θλιβερής ημέρας.

Σημειώνουμε ότι ο π. Παντελεήμων όταν αναφέρεται στη «μονή», εννοεί τη μητρόπολη της πόλης Χάμα όπου και εγκαταβίωναν οι δυο ιερομόναχοι μετά του επισκόπου Επιφανείας (περιφέρειας Χάμα και Χόμς), κου Ηλία Σαλίμπα.

Παράθεση της συνέντευξης όπως αυτή απομαγνητοφωνήθηκε από τα αραβικά:

Ήμουν μαζί του.Ήταν ο καλύτερός μου φίλος.Τετάρτη 25 του Γενάρη του 2012, ακριβώς στις 1.00 το μεσημέρι μια πιστή γυναίκα, γνωστή στη μονή μας, ήρθε να ειδοποιήσει ότι κάποιος άνδρας, νεκρός, είναι παρατημένος σ΄ ένα πεζοδρόμιο σε μια γειτονιά της πόλης και ότι ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια όπως ανακοπή καρδιάς ή κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος που έγινε αποδέκτης αυτής της είδησης ήταν ο πάτερ Βασίλειος και αμέσως προθυμοποιήθηκε να πάει να δει τι συμβαίνει. Μαζί παρουσιαστήκαμε στον Επίσκοπο για να ζητήσει ο πάτερ Βασίλειος ευλογία να βγεί από τη μονή για να περισυλλέξει το νεκρό .

Θαυμαστή εμφάνιση και μεγάλο θαύμα του γερ.Πορφυρίου

Στο βιβλίο «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης» η μοναχή Πορφυρία αναφέρει μία θαυμαστή εμφάνιση και ένα μεγάλο θαύμα του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου που αποδεικνύουν ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον και διδάσκουν ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, διότι ο Θεός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος.

Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών. Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος.

-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;

-Όχι! Του απάντησα, δεν προλαβαίνω.

Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις  η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.

Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει. Την στιγμή εκείνη έχει  ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.

-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.

-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.

-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;

Οι Έλληνες Διακονητές των Αγίων Τόπων

Esspressonews 04/05/2013

Λένε πως το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους μοιάζει με τον πιο δυνατό έρωτα. Οταν πας μία φορά, ο νους και η καρδιά ποτίζονται με αγάπη, μένουν για πάντα εκεί και ένα γλυκό συναίσθημα σε συντροφεύει για όλη σου τη ζωή.

Η εμπειρία του εορτασμού του Πάσχα στον τόπο όπου έζησε και μαρτύρησε ο Ιησούς Χριστός δεν είναι απλώς μοναδική αλλά αξεπέραστη. Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου στον ναό της Αναστάσεως, με δεκάδες χιλιάδες πιστούς να ψέλνουν και να δοξολογούν τον Κύριο την ώρα που το Αγιο Φως εμφανίζεται εξ ουρανού διαπερνώντας τον τρούλο και τους τοίχους και λούζοντας με εκθαμβωτικές γαλαζοπράσινες λάμψεις τον Πανάγιο Τάφο, αποτελεί ένα ζωντανό θαύμα που συντελείται κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μιας λαοθάλασσας προσκυνητών, οι οποίοι συρρέουν από κάθε γωνιά του πλανήτη, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού τους με τον Δημιουργό.

Εκεί, δίπλα στους πατέρες της Αγιοταφικής Αδελφότητας, τους άξιους συνεχιστές του Τάγματος των Σπουδαίων, βρίσκονται και περίπου πενήντα Ελληνες, μια μεγάλη και πολύ δεμένη παρέα φίλων που στέκονται στο πλευρό των ορθόδοξων μοναχών, των γενναίων αυτών ιερέων που καθημερινά δίνουν τη δική τους «μάχη» (προστατεύοντας το Αγιο Φως) απέναντι σε δόγματα που εδώ και αιώνες διεκδικούν, ακόμη και με βίαιο τρόπο, τα δικαιώματα των Πανάγιων Προσκυνημάτων. Αυτή είναι άλλωστε και η κύρια αποστολή της Αγιοταφικής Αδελφότητας. Μια χούφτα γέροντες που δεν διστάζουν να χύσουν το αίμα τους για τη διατήρηση της ελληνικότητας και τον έλεγχο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, των Πανάγιων Προσκυνημάτων και των ιερών μονών της περιοχής.

Η αρχή έγινε το Πάσχα του 2006, όταν τρεις φίλοι ταξίδεψαν πρώτη φορά από την Ελλάδα στα Ιεροσόλυμα, όπου διατέλεσαν διακόνημα βοηθώντας τους Αγιοταφίτες πατέρες να επιτελέσουν το έργο τους καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Οι Υμνογράφοι της Μεγάλης Εβδομάδας

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Ο εόρτιος κύκλος της Μ.Εβδομάδας κατέχει εξέχουσα θέση στο εορτολόγιο της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αποτελεί «χρυσοφόρο  πνευματική φλέβα ανυπολόγιστου πλούτου και αξίας στο απέραντο χρυσωρυχείο της Ορθοδόξου πίστεως και λατρείας».(Α.Θεοδώρου)

Οι ιεροί υμνογράφοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας διέθεσαν όλο το ποιητικό τους  τάλαντο αλλά και όλην την ευσέβεια της ψυχής των, γιά να περιγράψουν, να εξυμνήσουν και να ερμηνεύσουν τα εορταζόμενα γεγονότα. Οι εμπνευσμένοι ύμνοι των, ψαλλόμενοι επί αιώνας ολοκλήρους στους ορθοδόξους ναούς, γεννούν κατάνυξη και ευλάβεια στις ψυχές των Χριστιανών και τους βοηθούν να εννοήσουν και να ζήσουν κυριολεκτικά το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου, να συμπορευθούν, να συσταυρωθούν και να συναναστηθούν μαζί του.

Δύο νέοι ηθοποιοί ομολογούν την πίστη τους στον Θεό

  Δύο νέοι δημοφιλείς ηθοποιοί ομολογούν δημόσια σε συνεντεύξεις τους τη βαθιά τους πίστη στον Θεό, το συχνό  εκκλησιασμό τους και την ανάγκη της εξομολόγησης.

Άρης Σερβετάλης

«Πιστεύω στον Θεό. Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος ως λατρευτικό όν κι έχει το χάρισμα να άναρωτιέται για τα έξω από αυτόν. Πιστεύω στην Ορθοδοξία γιατί είναι η απόλυτα αναρχική θρησκεία. Γιατί σου λέει πως οτιδήποτε θέλεις να πεις στον άλλο πρέπει να το πεις πρώτα στον εαυτό σου. Αντί, για παράδειγμα, να σπάσεις μία βιτρίνα, πρέπει να σπάσεις πρώτα το καθεστώς που έχεις εσύ μέσα σου. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Νομίζω ότι μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και χωρίς Θεό είναι πολύ δύσκολα».

Τί είναι για σένα Θεός;

«Είναι ο Κατασκευαστής μου. Αυτός που μου δίνει αγάπη, που με κάνει να βλέπω τα πράγματα με αισιοδοξία, που μου έχει δώσει τη δυνατότητα να βλέπω τον κόσμο με έναν άλλο τρόπρο, να φωτίζεται διαφορετικά η καθημερινότητά μου».

Στην Εκκλησία πηγαίνεις;

«Πηγαίνω συχνά. Πηγαίνω και όταν το έχω ανάγκη και όταν δεν το έχω. Είναι μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς μου, όπως το να πλένω τα δόντια μου όταν ξυπνώ το πρωί».

Νίκος Άναδιώτης

Κάθε Κυριακή πηγαίνει στην εκκλησία και εξομολογείται μία φορά το μήνα: «Πηγαίνω σχεδόν μία φορά το μήνα ή ίσως και πιο συχνά αν αισθανθώ την ανάγκη να το κάνω. Η πρώτη φορά που πήγα να εξομολογηθώ ήταν στην εφηβεία. Μεγαλώνοντας κάπου χάθηκα σε ερωτήματα σχετικά με το τι είναι θρησκεία, γιατί λειτουργούν έτσι οι κληρικοί, αλλά στα είκοσι πέντε μου αισθάνθηκα την ανάγκη να ξαναπάω». «Δεν μου άρεσε ο τρόπος της ζωής μου. Δεν με οδηγούσε κάπου. Δεν με άφηνε να προοδεύσω, και έτσι πήγα σε πνευματικό. Για να εμπιστευτείς τον ψυχισμό σου πρέπει να βρεις τον κατάλληλο πνευματικό. Ο πατέρας Ιωάννης μου άλλαξε όλη μου τη ζωή, βάζοντάς με στη διαδικασία να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να αποβάλω το εγώ μου. Μέχρι τότε θεωρούσα ότι τα κάνω όλα καλά και δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο πέρα από έμένα. Παλιά ήθελα να κάνω λεφτά, να γίνω πλούσιος. Σήμερα θέλω να είμαι αξιοπρεπής και να βγάζω τόσα όσα χρειάζονται για να ζήσω. Ο μόνος που μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή ενός ανθρώπου είναι ο Θεός και εν συνεχεία ένας καλός πνευματικός. Μία φορά το χρόνο επισκέπτομαι το Άγιο Όρος για να προσευχηθώ και να ηρεμήσω».

mporv

Γεώργιος Καίσαρης – Το Αείμνηστο Ανάργυρο «Σπουργιτάκι» (+14.1.2013)

Ἦταν πρῶτος πάντα σὲ κάθε κοινωνικὴ ἐκδήλωσι. Ἀκόμη καὶ ὅταν οἱ ἀναρχικοὶ καὶ οἱ γνωστοὶ ἄγνωστοι ἔκαψαν τὴν MARFINμὲ ἀνθρώπινα θύματα καὶ οἱ πάντες εἶχαν ἀδειάσει τὴν Πλατεία Συντάγματος, ὁ μοναδικός, ποὺ ἐβάδιζε πρὸς τὰ ΜΑΤ «κουτσαίνοντας» ἦταν τὸ «σπουργιτάκι» κρατώντας τὴν μύτη του, γιὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὰ χημικά…

Ὁ γράφων τὶς ὀλίγες αὐτὲς γραμμές ἐγνώρισε τὸ «σπουργιτάκι» ἐδῶ καὶ 65 ἔτη, ὅταν τὸ «σπουργιτάκι» ἦταν Καθηγητὴς καὶ Διευθυντὴς τῆς Σχολῆς «ΕΡΓΑΝΗ ΑΘΗΝΑ» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἔπαθε ἀγκύλωσι τὸ ποδαράκι του, διότι δὲν εἶχε 100 δρχ. νὰ πάῃ στὸν ἰατρὸ καὶ νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τὴν ὀστεομυελίτιδα.

Μία ζωὴ ὁλόκληρη ἐζοῦσε ἀσκητικώτατα καὶ διῆλθε τὸν βίο του εὐεργετῶν τὸν κάθε πλησίον.

Περισυνέλλεγε τοὺς ἄστεγους Ἕλληνες ἀπὸ τὶς ὁδοὺς καὶ τὶς πλατεῖες, τοὺς ἐφιλοξενοῦσε στὸ σπίτι του στὸ Καματερὸ καὶ αὐτὸς εἶχε τοποθετήσει σανίδες ἐπάνω σὲ ἕνα μεγάλο εὐκάλυπτο καὶ κοιμόταν ἐκεῖ «σὰν πουλάκι». Ἔβαζε νάυλον γύρω του, γιὰ νὰ προστατεύεται ἀπὸ τὰ ἀνεμοβρόχια καὶ τὸ κρύο καὶ διενυκτέρευε στὸν εὐκάλυπτο ὡς πτηνό.

Γιατί ο Παρθενώνας δεν πέφτει από τους σεισμούς;

Σύμφωνα με την Πολιτικό Μηχανικό, Νίκη Τιμοθέου μελέτες της όλης αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας, κατέδειξαν πως οι αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει, αυτό που σήμερα ονομάζουμε σεισμική μόνωση.

Ο ναός αυτός, σύμφωνα με την κ. Τιμοθέου, κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά!

Αυτή η τριπλή μόνωση, όπως μας εξήγησε, εντοπίζεται σε διαφορετικά σημεία του οικοδομήματος. Το πρώτο σημείο βρίσκεται στις στρώσεις τεράστιων οριζόντιων και εξαιρετικά λείων μαρμάρων πάνω στις οποίες πατάει ο Παρθενώνας.

Το δεύτερο παρατηρείται στους μεταλλικούς ελαστικούς συνδέσμους οι οποίοι συνδέουν τις πλάκες κάθε στρώματος, και που στο κέντρο τους εντοπίζονται μικροί σιδηροπάσσαλοι γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μολύβι (το μολύβι έχει την ιδιότητα να προστατεύει το σίδηρο από τη σκουριά και να εξασθενεί με την ελαστικότητά του, το όποιο κύμα, αφού μέρος της κινητικής του αυτής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμική).

Και το τρίτο εντοπίζεται στις κολώνες του κτίσματος, οι οποίες δεν τοποθετήθηκαν μονοκόμματες, αφού οι αρχαίοι Έλληνας ήξεραν πως για να αντέξουν στους κραδασμούς της γης, θα έπρεπε να τοποθετηθούν σε φέτες μαρμάρου, τέλεια εφαρμοσμένες η μία πάνω στην άλλη.

Το αποτέλεσμα αυτής της τριπλής μονωτικής φόρμουλας, όπως σημείωσε η κ. Τιμοθέου, ήταν τα επιφανειακά σεισμικά κύματα να κινούν το ένα στρώμα των μαρμάρινων πλακών, επάνω στο άλλο, την ίδια ώρα που οι σύνδεσμοι εκτόνωναν την κινητική ενέργεια που ανέπτυσσε ο Εγκέλαδος.

Οι κολώνες -τέλος- με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένες, επέτρεπαν στο όλο οικοδόμημα να ταλαντώνεται, αλλά να μην καταρρέει.

newsbomb

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως Κατανυκτικός Ἑσπερινός

Ἱ. Ν. Ὑψώσεως Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ Χολαργοῦ-Παπάγου

Κυριακή 7 Ἀπριλίου, στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό, ὥρα 18:00

– Χαιρετισμοί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

– Προσκύνηση τεμαχίου Τιμίου Ξύλου

– Ὁμιλία ἀπό τόν πανοσιολογιώτατο Ἀρχ/τη Σαράντη Σαράντο, ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, μέ θέμα:

«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης»

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός – Το Ανολοκλήρωτο ’21

ΤΟ ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΟ ᾽21 [1]

Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΑΠΟ χρόνια δουλεύω αὐτό τό θέμα καί ἔχει συγκεντρωθεῖ ἕνα τεράστιο ὑλικό, ἀρχειακό, ἀδημοσίευτο ἤ καί δημοσιευμένο. Σκοπός τοῦ κειμένου αὐτοῦ εἶναι νά λειτουργήσειὡς πρόκληση στούς ἀγαπητούς μας ἀναγνῶστες. Εἶναι βέβαιο, ὅτι θά δημιουργηθοῦν ὄχι μόνο εὔλογες ἀπορίες, ἀλλά καί ἀντιδράσεις, διότι τό κείμενο συμβάλλει στην ὑπέρβαση τῆς «σιδερωμένης» ἱστορίας, πού θά ᾽λεγε καί ὁ ἀείμνηστος Μακρυγιάννης, ἡ ὁποία διδάσκεται καί ἀναπαράγεται στή σχολική μας ἐκπαίδευση. Ἀλλ᾽ αὐτό εἶναι φυσική ἀπόληξη τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀναγνώσεως τῆς ἱστορίας μας.

Χρειάζεται γι᾽ αὐτό καί ἡ ρωμαίικη-ἑλληνορθόδοξη ἀνάγνωσή της, ἐπί τῇ βάσει τῶν πηγῶν, πού ὄχι μόνο ὑπάρχουν, ἀλλά εἶναι καί πλούσιες. Μιά τέτοια ἀνάγνωση εἶχε πραγματοποιήσει ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης († 2001), καί ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό κάποιους μέ βιαιότητα καί κακία, διότι ἐτάραξε τά λιμνάζοντα ὕδατα τῆς καθιερωμένης ἱστοριογραφίας, ἀλλά καί τῆς πολιτικῆς ἀκαμψίας. Σήμερα ὅμως ἴσως εἶναι εὐνοϊκότερες οἱ ἐθνικοκοινωνικές συνθῆκες, γιά νά ἐπαναληφθεῖ τό ἐγχείρημα ἐκείνου. Διότι ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία εἴχαμε ἐναποθέσει «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, ἀπεκάλυψε (καί στήν ἐποχή μας) τό ἀληθινό πρόσωπό της.

Καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν

«… καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος  Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.»

Προς Ρωμαίους Ε’ 3-5

 

Ο μορφωμένος άνθρωπος

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

Όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης για να δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων.

Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς… Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ’ όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές…

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική…

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές…

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και αντιπαθείς ανθρώπους καλοπροαίρετα…

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους…

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους…

7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα τους…»

phivosnicolaides

ΠΑΜΕ να Μάθουμε τι Έγινε το 1821

Δημοκρατία (19/3/13)

Η Επανάσταση του 1821 ήταν εθνική και όχι ταξική!

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

ΠΑΜΕ σαν άλλοτε! Το ΚΚΕ, αντί να ζητήσει συγγνώμη για την άθλια θέση που κράτησε από το 1924 έως το 1949 υπέρ της αποσχίσεως της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα, έβαλε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να ξαναγράψουν την Ιστορία του 1821 με μαρξισμό και θράσος. Σε μία εποχή που η οικονομική κρίση καθιστά απαραίτητη την εθνική ομοψυχία, οι νοσταλγοί του Στάλιν ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους εθνοαποδομητές άλλων ιδεολογιών και συμπλέουν με τους διεθνείς κερδοσκόπους-χρηματιστές, οι οποίοι θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία των Βαλκανίων εις βάρος των εθνικών μας δικαίων.

Η προκήρυξη των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ προς τους μαθητές βρίθει ιστορικών λαθών και φανατισμού. Για τον μεν φανατισμό, ας λάβουν τα μέτρα τους οι γονείς των παιδιών και οι υπεύθυνοι του υπουργείου Παιδείας. Αλλά για τις ιστορικές ανακρίβειες, καλόν είναι να θυμίσουμε ορισμένα γεγονότα στον λίγο χώρο που διαθέτουμε:

Αμφισβητούν τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και την ημερομηνία κηρύξεως της Εθνεγερσίας. Ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο κληρικός Αμβρόσιος Φραντζής και άλλοι που παρέστησαν στη σύσκεψη του Αιγίου (Βοστίτσας) στα τέλη Ιανουαρίου 1821 βεβαιώνουν ότι ήταν ομόφωνη απόφαση της Φιλικής Εταιρείας να αρχίσει η εξέγερση στον Μοριά την ημέρα του Ευαγγελισμού. Οι ίδιοι οι πρωτεργάτες ήθελαν να τονίσουν τη σύνδεση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας και να επικαλεσθούν την ευλογία της Παναγίας. Ομως έπειτα από 400 χρόνια δουλείας το καζάνι έβραζε και η έκρηξη έγινε λίγες ημέρες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία. Από τις 14-16 Μαρτίου γύρω από τα Καλάβρυτα συνάπτονται συγκρούσεις Ελλήνων με φοροεισπράκτορες των Τούρκων, ενώ στην Αγία Λαύρα είναι κλεισμένοι οι πρόκριτοι με τον Αρχιεπίσκοπο της Πάτρας Γερμανό και τον επίσκοπο Κερνίτσης και Καλαβρύτων Προκόπιο.

Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.

Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!».

Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.

Η νοσταλγία των Τούρκων, η ηττοπάθεια των Ελλήνων

Η Καθημερινή (15/3/13)

Του Ηλια Μαγκλινη

Πριν από περίπου δέκα ημέρες ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου συναντήθηκε στην πρεσβεία της Τουρκίας στο Λονδίνο με πολλά από τα εναπομείναντα μέλη της οθωμανικής σουλτανικής οικογένειας. «Ιστορική στιγμή» ήταν το σχόλιο του ίδιου του κ. Νταβούτογλου, ενώ η συνάντηση αναμένεται να επαναληφθεί και σε τουρκικό έδαφος. Στη γείτονα χώρα οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη: καταδίκες και φυλακίσεις ανωτάτων αξιωματικών αλλά και προσέγγιση ενός παρελθόντος που επί έναν σχεδόν αιώνα στην Τουρκία λογίζονταν ως «προδοτικό». Το πόσο ρεαλιστικό μπορεί να είναι όλο αυτό παραμένει άγνωστο. Καθίσταται σαφές ωστόσο ότι η «οθωμανική νοσταλγία» των Τούρκων πολιτικών που κυβερνούν την τελευταία δεκαετία είναι έκδηλη. Και φαίνεται πως ίσως να μην είναι μόνο νοσταλγία της τουρκικής πολιτικής ελίτ. Το περασμένο καλοκαίρι, στα περίχωρα του Ικονίου, ένας απλός Τούρκος πολίτης, ο Χαμπίμπ, μου έλεγε ότι διόλου δεν θαυμάζει τον Κεμάλ. «Γιατί να τον θαυμάζω; Μας παρέδωσε μια Τουρκία συρρικνωμένη» έλεγε, υπερτονίζοντας την ίδια στιγμή την «ειρηνική συνύπαρξη των βαλκανικών λαών» τον «ένδοξο καιρό» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η τουρκική αυτή νοσταλγία συμπίπτει με τα δικά μας εκατό χρόνια από τους Βαλκανικούς Πολέμους, την εκατονταετηρίδα δηλαδή της τελικής κατάρρευσης της αυτοκρατορικής Τουρκίας. Παρά τις πολλές και ενδιαφέρουσες εκθέσεις και εκδόσεις, η επέτειος περνάει μάλλον απαρατήρητη. Η κρίση, με το ψυχοπλακωτικό της κλίμα και τα ουσιαστικά προβλήματα που προκαλεί στον καθένα μας, δεν μας επιτρέπει να νιώσουμε πιο ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε στην Ελλάδα το 1912-13. Οι παραστάσεις των νικηφόρων μαχών και οι αναφορές στο αισιόδοξο πνεύμα της εποχής γενικά, φαντάζουν μακρινές, ξένες σχεδόν. Αλίμονο, ευτυχώς που δεν έχουμε νοσταλγία ανάλογη με αυτή των Τούρκων. Τι νόημα έχει μια επιστροφή στο παρελθόν; Από την άλλη, η παγερή μας σχέση με μια στιγμή ανάτασης ίσως να είναι ο δείκτης μιας συλλογικής αποξένωσης από οποιαδήποτε έννοια επιτεύγματος και προοπτικής, κάτι που υπήρχε και προ κρίσης, παρότι το 1912 ήρθε μετά την πτώχευση του 1893 και την ντροπή του 1897. Κι όμως, η επέτειος του 1912-13 μοιάζει διόλου να μη μας αφορά…

kathimerini

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ἡμερίδας – Μεταμοσχεύσεις: Δωρεά ἤ ἀφαίρεση ζωῆς;

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΩΡΑ 16:00
ΣΤΑΔΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑΣ – ΑΙΘΟΥΣΑ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

orthros

Η υπόσχεσι του Κολοκοτρώνη δεν ξεχάστηκε

fotgrammi

Η επινόηση του εγκεφαλικού θανάτου, λόγοι, ασυνέπειες και αντιφάσεις και συνέπειες

Εισήγησις του καθηγητή Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη, Καθηγητού Πυρηνικής Ιατρικής στο Α.Π.Θ., στην ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, την 11-3-2012. Μία απάντηση στην εκπομπή της ΝΕΤ, σε όσα ακούστηκαν εκεί, αλλά και στα επιχειρήματα γνωστού υποστηρικτή των μεταμοσχεύσεων… (δείτε και την προηγούμενη ανάρτηση.)

 Η πρώτη μεταμόσχευση καρδίας πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του έτους 1967, στην Νοτιο-Αφρικανική Ένωση, υπό του Christian Barnard. Το γεγονός αυτό απετέλεσε πιθανώς αφορμή για τον καθορισμό ενός νέου κριτηρίου θανάτου, το οποίο εβασίζετο όχι στην μη αναστρέψιμη απώλεια της αναπνευστικής και καρδιακής λειτουργίας, αλλά στη θεωρούμενη απώλεια όλων των λειτουργιών ολοκλήρου του εγκεφάλου. Τοιουτοτρόπως, συνεστήθη το αμέσως επόμενο έτος, 1968, η Ad Hoc Επιτροπή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard) (ΕΧ, στο εξής), η οποία καθόρισε ότι η διάγνωση του «μη αναστρεψίμου κώματος» είναι ταυτόσημη με τον «εγκεφαλικό θάνατο» («εθ», στο εξής) και ο τελευταίος ταυτόσημος με τον θάνατο του ανθρώπου.

Σημαντική είναι κατ’ αρχήν, η επισήμανση ότι η ΕΧ, προκειμένου να περιγράψει το νέο κριτήριο θανάτου, εχρησιμοποίησε τον όρο «κώμα», ο οποίος ως γνωστόν χρησιμοποιείται για ζώντες και όχι για πτώματα! Εντύπωση, επίσης, προκαλεί το γεγονός ότι η ΕΧ αιτιολογεί με περισσή ειλικρίνεια τους λόγους, οι οποίοι την ώθησαν στην καθιέρωση του νέου (νευρολογικού) κριτηρίου του θανάτου· οι λόγοι αυτοί ήταν:

Ο σπόρος του αυτοκράτορα…

Ένας αυτοκράτορας στην Άπω Ανατολή, γερνούσε και καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό του. Αντί να διαλέξει έναν από τους βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του, αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου του και τους είπε. «Έφτασε η ώρα μου να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω έναν από σας».

Οι νέοι ξαφνιάστηκαν! Αλλά ο αυτοκράτορας συνέχισε. «Θα δώσω σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο, έναν πολύ ειδικό σπόρο. Θέλω να τον φυτέψετε, να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ μετά ένα χρόνο από σήμερα με ότι έχει φυτρώσει απ’ αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω, θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!»

Το Άγιο Όρος από ψηλά. Οδοιπορικό στον Άθω. Φωτογραφίες

Η κορυφή του όρους Άθω

Ο αρσανάς της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας

Εχθές

Εχθές

Εχθές, την Κυριακή το πρωί, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Ευαγγελισμού. Επί της οδού Σαλέχ Σάλεμ στεκόταν πάλι εκείνος. Ο χωρίς πρόσωπο άνθρωπος. Από κάποιο φοβερό έγκαυμα, τα μάτια, η μύτη, τα αυτιά του είχαν αφανιστεί, είχαν μεταβληθεί σε μιαν απαίσια άμορφη μάζα, όπου μόλις διακρίνονταν από τις μελανές ουλές των χειλιών του ως χαίνουσα πληγή το στόμα του, για να βογγά δυνατά από μέσα του και να στενάζει η μάνα του ντουνιά, η Αίγυπτος.

Αργότερα, κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα. Διασχίσαμε την Cornice για να αντιληφθούμε κατά τρόπο εκτυπώτερο, εδώ στη βόρεια ακτή της Αφρικής, ότι η θάλασσα είναι το σύνορο του κόσμου.

Το μεσημέρι στη στήλη του «Πομπηίου» και αργότερα στον αρχαιολογικό χώρο Kom el Shoqafa, χαμηλά στο πετρώδες έδαφος, ανάμεσα στα ερείπια, ανάμεσα στα μνημεία, διακριτικά και ταπεινά, σε τούφες από καταπράσινο χορτάρι, διάσπαρτες, εδώ και εκεί, πόσες μικρές μαργαρίτες ξεπροβάλλουν, ως ανοιξιάτικο προανάκρουσμα, ανασηκώνοντας το άσημο κιτρινωπό – από ατόφιο ζωντανό χρυσό – κεφαλάκι τους!

Άραγε τι να σημαίνει η πραγματικότητα που ζούμε;

Η Αλληλεγγύη Σώζει την Ισπανία

Οι ισχυροί δεσμοί στις οικογένειες, αλλά και η παραοικονομία που αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ της Ισπανίας, έχουν αποτρέψει την κοινωνική έκρηξη στην χώρα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Γαλλικής Le Monde.

Χάρις στην αλληλεγγύη, η Ισπανία στέκεται όρθια. Υπάρχουν βέβαια όλο και περισσότεροι άστεγοι στη Μαδρίτη, αλλά εξακολουθούν να είναι λιγότεροι από εκείνους στο Παρίσι. Οι διαδηλώσεις που καταγγέλλουν τη λιτότητα, την ιδιωτικοποίηση της υγείας ή την υποβάθμιση της παιδείας είναι ως επί το πλείστον ειρηνικές.

Και η αλληλεγγύη είναι εντυπωσιακή. Στα πάρκα και έξω από τα σχολεία, πηγαίνουν οι παππούδες να παραλάβουν τα παιδιά όταν τα ωράρια δεν βολεύουν τους γονείς. Όταν τα παιδιά τους χάνουν τα σπίτια τους, ανοίγουν χωρίς δισταγμό το σπίτι τους για να τα φιλοξενήσουν. Κι όταν μείνουν άνεργα, ανοίγουν το πορτοφόλι.

Σύμφωνα με μελέτη των οικογενειακών εισοδημάτων που δημοσιεύει κάθε χρόνο η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, οι δαπάνες των ανθρώπων άνω των 65 ετών έχουν αυξηθεί από το 2009 κατά 16% και έχουν ξεπεράσει τις δαπάνες των νέων ηλικίας 16 ως 30 ετών, που μειώθηκαν κατά 12%.

Πώς εξηγείται αυτή η αλληλεγγύη; «Ο ατομισμός που χαρακτήριζε τον Διαφωτισμό ευδοκίμησε στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά δεν κυριάρχησε ποτέ στην Ισπανία», σημειώνει η ιστορικός Μαρία Αντόνια Μπελ Μπράβο, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Χαέν. «Το συναίσθημα κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Και με τη σημερινή κρίση, συνειδητοποιήσαμε ότι το κοινωνικό κράτος, που θέλησε να υποκαταστήσει τον παραδοσιακό ρόλο της οικογένειας, είχε ελαττώματα».

Αναζητώντας Κρυπτοχριστιανούς στην Κιλικία

Του Βασίλειου Τ. Γιούλτση-Ομότιμου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Ένα ταξίδι στη Μικρά Ασία είναι πάντοτε μια συνάντηση με το παρελθόν, την ιστορία και τους θρύλους της. Η γη εκείνη, πέρα από τις αναμνήσεις και μιαν ατέλειωτη αλυσίδα γεγονότων, που κρύβει στην καρδιά της, έχει προικιστεί με εντυπωσιακές φυσικές χάρεςκαι ομορφιές. Είναι οι τρεις θάλασσες που την θωπεύουν από τρεις μεριές, και της δίνουν δρόμους και έξοδο σε τρεις ηπείρους, τα ποτάμια που την διασχίζουν ευεργετικά, ποτίζοντας τις εύφορες κοιλάδες της, είναι τα μεγάλα δάση, οι πανύψηλες οροσειρές, τα υψίπεδα, οι πανέμορφες γλυκές και αλμυρές λίμνες της, κι εκείνη η ατέλειωτη αλμυρή έρημός της. Είναι ακόμη οι άνθρωποι της, αυτοί που την κατοικούν, εκείνοι που την κατοικούσαν άλλοτε, και ξεριζωμένοι στην προσφυγιά, τρεις γενιές τώρα, δεν μπορούν να την ξεχάσουν, αλλά κι εκείνοι που την διαβαίνουν περαστικοί και νο- σταλγούν να την ξαναδούν. Είναι, τέλος, οι αναρίθμητοι λαοί που καταγράφηκαν στο παρελθόν ως οικιστές της, και άφησαν στη γη της ικανά σημάδια από την πανάρχαια ιστορική παρουσία καιτον πολιτισμό τους, όπως Προέλληνες, Χετταίοι, Λυδοί, Κάρες, Άονες, Ασσύριοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Σελζούκοι και Οθωμανοί Τούρκοι.

Η Μικρά Ασία στη διαχρονική της πορεία υπήρξε ένα από τα πιο πολυσύχναστα εθνολογικά σταυροδρόμια. Γνώρισε αναρίθμητους πολιτισμούς και παραδόσεις. Είδε πληθώρα φυλών και λαών να εποφθαλμιούν, να διεκδικούν, να μάχονται, να κατακτούν και να εγκαθίστανται στα εδάφη της. Από τη χαραυγή της ιστο ρίας της έγινε θέατρο των πιο φοβερών πολεμικών συγκρούσεων, με σφαγές αμάχων, ανείπωτες καταστροφές πολιτιστικών και οικογενειακών αγαθών, εξοντωτικές πληθυσμιακές μετακινήσεις, ανελέητους διωγμούς κυρίως χριστιανών και βέβαια αρπαγές και λεηλασίες του πλούτου, των μνημείων και των θησαυρών της.

Στα νότια αυτής της Μικρασιατικής Γης εκτείνεται η Κιλικία. Είναι η επαρχία Σεϋχάν, μια εντυπωσιακή περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο της, που αποτελεί τμήμα του τουρκικού κράτους. Ανήκει διοικητικά στο «Βιλαέτι» (Νομαρχία) των Αδάνων. Έχει έκταση 35.000 τ. χιλιόμετρα και από το βορρά χωρίζεται από την Λυκαονία και την Καππαδοκία με την οροσειρά του Ταύρου, η οποία στο ύψος της Ταρσού κόβεται από το μεγάλο φαράγγι, το Γκιουλέκ Μπογκάζ (Κιλίκιες Πύλες). Στο νότο βρέχεται από τη Μεσόγειο (Κιλίκιο Πέλαγος) και βλέπει τα βόρεια παράλια της Κύπρου, από το ακρωτήρι του αγίου Ανδρέα, τη μύτη του Ριζοκάρπασου, ώς την Κερύνεια και τον Καραβά, κι από εκεί ως τον κόλπο της Πάφου και τον άλλο της Χρυσοχούς.

Από την ανατολή συνορεύει με την Συρία κι από τη δύση με την Παμφυλία και την Πισιδία.