Διαβάσαμε πρόσφατα στο ΒΗΜagazino (5/12/10 – τεύχος 529, σελ. 14) μία μαρτυρία που περιγράφει την ίαση ενός ετοιμοθάνατου σκύλου από έναν γάτο της γειτονιάς.
Ο γάτος σύμφωνα με το δημοσίευμα «ήρθε δίπλα στον Μπούλη, μυρίστηκαν και χωρίς πολλά πολλά . . . κάθησε πάνω στο αριστερό πλευρό του σκύλου. Δεν κουνήθηκε παρά μόνο την Κυριακή το πρωί που ήρθε πάλι ο κτηνίατρος για να δει την εξέλιξή του, μια και τη Δευτέρα θα πηγαίναμε για ευθανασία. Περιττό να αναφέρω την έκπληξή του και την βεβαιότητα στον τόνο της φωνής του μόλις αντίκρισε το θέαμα. Μου είπε εμφατικά: «Τη γλίτωσε ο δικός σου . . . Του κράτησε ζεστό το συκώτι για πολλές ώρες και τώρα αρχίζει να ανακάμπτει . . . Δικός σου είναι και ο γάτος;» «Όχι», απάντησα, «αδέσποτος είναι, αλλά του βάζουμε φαγητό όταν τον βρίσκουμε». . .»
Τέτοιες ιστορίες και άλλες παρόμοιες μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι κάτι άλλο πρέπει να ισχύει σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί η φύση, πιο σύνθετο και πιο όμορφο από την ψυχρή και μάλλον απλοϊκή εξελικτική θεωρία της βιολογίας με την περιβόητη αρχή της φυσικής επιλογής. Κάτι άλλο που δεν περιορίζεται μονάχα στην πεζότητα ενός αγώνα για την επιβίωση του ισχυροτέρου . . .
Νέα Πρωία 